Eskiden tuttuğum defterlere bakıyorum da çoğu yazımın sonunu umut etmeye, hayal kurmaya bırakmışım. Aslında görüyorum ki ben umut etmeyi de hayal kurmayı da hiç bırakmamışım. Hep içimde tutmuşum. Çünkü inanıyordum galiba insanların iyi olacağına, bir gün mutlaka iyi olacaklarına. Herkesin kalbinde bir yerlerde biraz iyilik taşıdığına.
Kötü her zaman kötüdür, iyi her zaman iyidir. Bazen değişmeyen bir kural gibi bu cümle. Bazense kötü ve iyi birbirine bulaşıyor. İyiydin, hoştun, ne oldu da böyle oldu şimdi diyorsun. Anlam veremiyorsun insanın içinden çıkan canavara. Canavarın ortadan kaybolduğu da oluyor arada. İyi ve güzel olan her şey bir anda yıkılabiliyor. Kötü bir kalp kendini iyilikle sarabiliyor. Hiçbir şey bizim, bize ait kalmıyor ki. İyilik de kötülük de mutluluk da mutsuzluk da...
“ Hiçbir şey için “ Benimdir “ deme. Sadece de ki: “ Yanımdadır “ . Çünkü ne altın, ne toprak, ne sevgili, ne hayat, ne ölüm, ne huzur, ne de keder... Daima seninle kalmaz. “ Çok severim bu alıntıyı. Zaman zaman da okurum. Hayatın özeti gibi aslında. Biz bu cümlelerin ferahlığına sığınalım. Daima bizimle kalmayacak hiçbir şey için üzülmediğimiz bir hafta diliyorum hepimize.
