Keşke diyorum İstanbul
gözlerim görmese idi
kulaklarım duymasa
her yer maveraya bürümüş sokaklarını
kaldırımlar kapkara
keşke diyorum İstanbul
her yer fırtına sonrası sessiz
içler acısı kıyılar
işlenmiş duvarlara sızılar
keşke diyorum İstanbul
sen yalnız sen ve ben
burada ikimiz gölgelensek
ayaklarımızı üsküdara uzatsak
sonra sen benim gözyaşlarımı silsen,
ben senin kalabaklarını toplasam
bir eminonü vapuruna binip
cağaloğlu yokuşunda dinlensek
ustadlara uğrasak selamlaşarak
hal hatır edip güllü çay içsek
sonra sen boğazı seyretsen
ben ruhumdaki kimliğimi
keşke diyorum istanbul
gözlerim görmese
kulaklarım duymasa
keşke diyorum istanbul
gelsen otursan başucuma
başımı omuzuna yaslasam
bir bir dinlense anılar
sonra sana anlatsam bendeki seni
keşke diyorum istanbul
bütün şehirler sen olsa
dökse yerlere renk renk beni
sonra izmir lale
ankara zambak
istanbul gül koksa
keşke diyorum İstanbul
Gazze çocuk
Mekke gül
Medine Cennet koksa da erimese sessizlik..