Yudan’dan eser o sıcak rüzgâr.                                          
Bostanlık kokusu köyüme dolar.                                            
Cana can katar bahçeler bağlar.                     
Mevsimler güzeldi benim köyümde.                                      
Anam!... dedi ki:
“Dayına selam söyle, bizim Köye bir ara uğrasın.. Annemin sözlerini dinledikten sonra, gidip saçlarımı bir güzel yıkayıp taradım.
Pıskıllanma… İşlemi tamamlandıktan sonra bana verilen sorumluluk yüküyle yüklenmiş bir şekilde Yudan Köyü’ne gitmek üzere yola çıktım.
Yol boyu gördüğüm meyveler ve üzümlerden yiyerek gidiyordum.
Taşlı, topraklı yollarda boş durmuyor beni yoruyorlardı.
Hele tepemde durup beni yakıp kavuran o Güneş’e ne demeli.
Sanki başka bir işi, gücü yokmuş gibi beni takip ediyordu. O da yetmiyormuş gibi sıcaklığıyla beni yakıp kavuruyordu.
Neyse ki uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra, iki köyün ortasındaki Pisikkayası denilen yere gelmiştim.
Dereden sessiz sedasız akan suyla ellerimi, yüzümü bir güzelce yıkayıp, biraz ilerde bulunan ağaçların derin gölgesine sırt üstü yatarak yorgunluğumu atmaya çalışıyorum.
Bir taraftan da beni takip eden Güneş’i seyrediyorum.
Güneş sanki benden korkmuştu.
Bir anda benden uzaklaşıp, taaa uzaklarda gökyüzünde süzülüp duruyordu.
Her neyse gökyüzünde süzülerek, yakıcı sıcaklığıyla görevini yapadursun, bizim yapacak çok işimiz ve sorumluluğumuz var diyerek ayağa kalktım.
Birazda olsa dinlenmiş ve rahatlamıştım.
Sessiz, süzülerek akıp giden incecik sudan atlayarak karşı tarafa geçmek istedim.
Oda ne!... Kocaman bir Karınca yuvası ve bir sürü Karınca, biri geliyor diğeri gidiyor... Belli ki Kış gelmeden harıl harıl çalışıp yiyecek stoku yapıyorlardı.
Uzun bir de yol güzergâhı ayarlamışlar.
Uzaklardan getirdikleri yiyecekleri yuvalarına koyarak, belki de benim gibi dinlenmeden yaptıkları işin sorumluluk ve bilincinde olarak görevlerine devam ediyorlardı.
Her şey iyi, hoştu ama!.. Beni tedirgin eden bir şey vardı.
O da şu karşıdan karşıya geçtikleri küçük bir odun parçası... Karıncalar ona tutunarak akan sudan karşı tarafa geçiyorlar.
Arada bir esen rüzgâr, küçük odun parçasını sallıyor, karıncaların birçoğu taşıdığı yiyecekle birlikte suya düşüyor ve suyun akıntısında kaybolup gidiyorlardı.
Diğer Karıncalar, bu suya kapılıp giden arkadaşlarına yardım edememenin acısıyla onları seyrediyorlardı.
Arada bir de bana bakıp:
“Ne olur bize yardım et.” der gibiydiler.
Ben olanları anlamıştım.
Derhal harekete geçerek, etraftan odun parçaları toplayarak bir el genişliğinde ve karşı tarafa uzanan bir köprü yaptım.
Köprünün üzerini de çamurla sıvayarak bir güzel yol yapıp tamamladım.
Karıncaların karşıdan karşıya geçtikleri, O odun parçasını da Karıncalarla birlikte yavaşça alarak yaptığım Köprünün üzerine koydum.
Onları gidiş yollarına doğru yönelttim.
İşler yoluna girmişti, rahatlıkla karşıdan karşıya geçiyorlardı, Onların mutluluğunu ve sevincini görebiliyordum.
Hatta, ağızlarında getirdikleri buğdayları, benim yatarak!... Onları seyrettiğim tarafa koyarak bir de gözümün içine bakıyorlardı.
Bana: “Sağol, ellerine kollarına sağlık.” der gibiydiler.
Ben de yaptığım İşin mutluluk ve sevinciyle ayağa kalkıp, Güneş’in yakıcı sıcaklığına ve yolların taşına, toprağına aldırmadan, arada bir tek ayağımın üzerinde sekerek.
Yudan Köyüne doğru yoluma devam ettim.
Zor durumda kalmış bir “canlı” varlığa yardım etmek çok harika bir duygu, güzelliklerle yarışanlara selam olsun.
Selam ve dua’larımla.