Bu günün Cumartesi olduğunu hissettirmek isterdim.
Ama buna mecalim yok açıkçası.
Şehitlerin acısı,
Geride bıraktıkları eşleri, çocukları, gözü yaşlı anne-babalarının yürek yakan durumu,
Yerköy’deki şehidin bulunamamış olması,
Bunlar bu günü Cumartesi olmaktan çıkardı inanın.
Şehit Uzman Çavuş Erhan Ar’ın kabri dahi kazılmış.
Öyle ki evinin önünde dev bir Türk bayrağı dalgalanıyor, tam bir şehit evi.
Yas alabildiğince yaşanıyor o evde.
Ama başlar dik ve mağrur.
Şehitlerini bekliyorlar yürekleri yangın yeri, ama şehit yok! Şehit yok…
Evladını kaybetmiş, eşini kaybetmiş insanlar için böyle bir yanıtın ne anlama geldiğinin izanı var mı acaba?
Yerköy’de yürekler yangın yeri.
Bu gün çok fazla şey konuşmak istemiyorum. Şehit Erhan Ar’ın küçük oğlunu ve kızının görüntülerini izledim biraz önce morg önünde.
Şehit eşi gözü yaşlı ama metanetli kahramanını bekliyordu.
Şehit çocukları her şeyden habersiz.
O bekleyiş ki morga giren Türk bayraklı tabutun boş çıkması ile ikinci bir yangın yaktı yüreklerde.
Erhan Ar yok!..
Nerede ne şekilde ne durumda olduğu da bilinmiyor.
Sanırım bu ölümden acı, o acıyı yüreğinde yaşayan ailenin durumunu düşünmek dahi acı veriyor.
Neyse az dedim çok konuştum yine, aslında çoğu da gizli bir yerlerde.
Ama bu gün şuandan itibaren susuyorum, söz şehit oğlunun.
* * *
Yine seni özledim. Yine aklım karıştı baba..
Özlem aklı karıştırır mı? Bunu öğretmemiştin bana.
Bugün benim doğum günüm. Şimdi sekiz yaşımdayım, büyüdüm erkek oldum ama hala anlamıyorum sen neden yoksun baba.
Önlük bana çok yakıştı. Senin hep görmek istediğin gibi pırıl pırıl bir öğrenci oldum ama sen göremedin üzgünüm çok üzgünüm baba...
Karlı bir kış günüydü.
Seni bir tabutun içine koymuşlardı. Yine çok yakışıklıydın.
Derin bir uykuya dalmıştın.
Çağırdım defalarca seslendim sana, cevap vermedin küstüm sonra.
Hani söz vermiştin. Kartopu oynayacaktık ilk kar yağdığında.
Hava çok soğuktu ama babannem ağlarken ''oooyyy ciğerim yanıyor'' diyordu.
İnsanın ciğeri nasıl yanar baba?
Çok büyük bir kalabalık vardı.
Herkes ama herkes ağlıyordu.
Hep bir ağızdan ''ŞEHİTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ'' diyorlardı.
Sen şehitsen ölmüş olamazsın.
Ölmediysen nerdesin baba?
Kocaman bir Türk bayrağına sarmışlardı tabutunu.
Sen onu hep göklerde görmek isterdin.
''Kutsal sevdam bayrağım'' derdin ya hani. Nedense biraz da kıskandım o zaman seni. Affet baba.
Peki neden anlamıyorum hala.
Şimdi sen öldün mü? O zaman vatan bölündü mü?
Çok karıştı aklım baba.
Vatanı kim bölmek ister ki. Bu büyük günah değil mi? Dedem anlatırdı ya hep ''benim dedem Çanakkale’de şehit oldu vatanı kurtarmak için'' derdi ya...
O zaman büyük büyük dedem yok yere mi öldü? neden tekrar vatanı bölmek istiyorlar baba? Hani okula gidince her şeyi öğrenecektim.
Bunları neden öğretmiyorlar baba? Bildiğim tek şey var.
O da sen yoksun yanımda.
Annem çok özlüyor seni biliyorum.
Babanla gurur duyuyorum diyor. İnsan gurur duyunca ağlar mı?
Özleme alışır mı baba?
Peki gurur senin yerine kardeşimi koklar mı? Beni maça götürür mü acaba?
Biliyor musun baba,benim ciğerim yanmıyor elledim sıcak değildi fazla. Hem duman da çıkmıyor.
Ama içimde bir yer var. Seni her düşündüğümde orası çok acıyor,sızlıyor,sanki kopacakmış gibi oluyor.
Sanki birileri devamlı kalbimi sıkıyor. Galiba sen yokken hep hasta oluyorum baba.
Bu acı nasıl diner? Ellerin ellerimi nerde bekler?
Koşabilmek için seninle yollar bizi nasıl özler? Vatanı hangi canavar böler? Onlara senden başka kim dur der?
Gel de anlat bana.Anlat, öğret ki bende şehit olayım baba..
YOZGAT RÜZGARI
BOŞ ŞEHİT KABRİ!
Bir gün önceden hazırlanmış Cuma günkü tören için.
Boş kabrin hemen yanı başında aynı acıyı yıllar önce yaşamış şehit yakınları duada.
Eller duada gözler boş kabirde.
Kim bilir yüreklerinden ne geçiyor…
Allah’ım sen verdin sen aldın, kabrinde dua ediyoruz,
Peki ya boş şehit kabri de neyin nesi.
Acıları tazelemek, yangına nefes olmak değil ama şehit kabri boş dururken nedenlere yanıt bulamamak çok acı.
Allah şehit yakınlarına sabırlar ihsan eylesin.
