Bugün yine sen geldin aklıma baba sensiz uyandığım sabahlara doğuyor güneş yine hüzünlü bir sayfada.
Annem uğradı az önce yanıma oda özlediğini söylüyor seni,
Belki diyor giderim şu sıra yanına biraz fazla korkuyor yolculuktan,
Oysa ben sana gelmeyi ne kadar arzu ediyorum bir bilse. Kaç sabah oldu sen gideli..
Korkmuyorum baba kocaman dünya yalnızlığından sadece ıssız odaları korkutuyor, sevginden yoksun sokaklar ürkütüyor beni, bakma böyle yazdığıma üzgün değilim sadece sensiz ve kimsesizim. Boş sokaklarda dolaşıyorum ara ara, bakıyorum gök yüzü de yalnız!
Deniz de yalnız! İçinde bir yara var düşündükçe ağlıyor şarkılar.
Bakma bana sakın kırılıp incinme olur mu?
Böyleyim işte şu sıralar ara ara yazsam da yetmiyor bana, dalgalara denize karşı yürüyorum, yine de geçmiyor ağrılarım. Belki de diyorum havalar soğuk dünya güneşini yitirmiş ondandır.
Kırmızı kar yağıyor bazen haziranda su ve hava soğuk, dünya da ağlayan anneler var, evleri yıkılmış babalar var, beşiğini kaybeden bebekler, havalar çok soğuk buralar da….
Kimse de anlamıyor yapılan bu vahşeti, aklımızın sesini yitirdik ruhumuzun kimsesi kalmadı kapılar kapalı odalar sıcak değil,
Avluda kuşlar ötmüyor sabahları yitirilen acıların kimsesi kalmadı.
Boş sokaklarda dolaşıyoruz bazen, anneme anlatamadım sensizlikteki yalnızlığın sızısını.
Bende kuşlar ile konuşuyorum bizim dama kondukça onlar.
Gerçi şu sıra onlar da gelmiyor, terk ettiler damı!
Sanki ürktüler sessizlikten.
Yine sen geldin aklıma yine sen!
