Mevsim bahar hüzün gözlüm ve sen yine yoksun.
Bu çaresiz iklimimde iliklerime kadar kışım, gelsen bahar bahçe gönlüm, gelsen bütün yazlar bizim iki gözüm…
“Nesine yar nesine, ölürüm ben sesine…”
Bütün türküler bizimdi ve bütün şiirler…
Şimdilerde kırık sazım, şimdilerde kısık sesim ve bütün şiirlerim karlar altında gülüm…
Gün yine esmere çalarken, gözlerim kan çanağı ve ellerim üşüyor gülüm.
Tutsaydın, dokunsaydın parmaklarıma donmaz, böyle yapa yalnız kalmazdım gülüm…
Mevsim bahar hüzün yüzlüm ve gülmüyor benimde yüzüm ve ışık saçmıyor gözlerim.
Kör karanlıklarda, çatı kenarlarında, sokak köşelerinde geçiyor günlerim. Ah!
Tutsaydın ellerim, görseydin gözlerim ve nefesin nefesime geçseydi böyle tükenir miydi ömrüm?
Ah! Gülüm, can özüm bilseydin, gelseydin, son bir kez daha sevseydin baharlar yazlara dönmez miydi gülüm?
Hem kendini, en çok beni öldürdün sen gülüm…
Seni her zaman sevdim ve sevmekten hiç vazgeçmedim gülüm…
