Fotoğraflar özenle çekilirdi. Silip tekrar çekmek mümkün değildi. Hatta bazen içine film koymayı unutup gidilen düğünde fotoğraf çekenlerin olduğu da bilinen bir gerçektir. Tetrisler o dönemin el bilgisayarı gibi değer görürdü. Alışıldı mı pek kolay bırakılmazdı. Şu parmakla çevrilen telefonlarda nostalji olmaya çoktan aday gösterildi bile… Renkleri genellikle kırmızı yeşil olurdu. Pek çoğunuzun evinin baş köşesinde aktif kullanımda olduğunu görür gibi oluyorum. Üstündeki danteli de unutmayalım. İğne oyalısı makbulümdür.
Arkadaşımın 10 yaşlarındaki kızı misafir gittikleri evde yuvarlak halkalı telefonu görünce onun oyuncak olduğunu iddia etmiş. Bunun üzerine ev sahibi telefonun oyuncak olmadığını ispat etmek için cep telefonundan ev telefonunu arayınca telefon sesini duyan çocuk hem sevinmiş hem de şaşırmış. Bu durum oradakileri güldürmeye yetmiş de artmış bile…
Bazı arabaların kaporta ve dış yüzeylerinde değişiklikler yapıldı mı onlara da Doğan görünümlü Şahin denilirdi.Günümüzde yüzlerine botoks yaptıranlara da bu kavram söyleniyormuş.
***
TÜY
Yerli filmlerin birinde başrol oyuncusu şarkıcı bayanın bir hayranı kulise gelir. Elindeki upuzun fırfırlı, tüylü boyun aksesuarı göstererek ”Tüyünüzü unutmuşsunuz, onu size getirdim ” der demez içeriye, şarkıcı bayanı içten içe seven yangın delikanlı pat diye çıkagelir. Elinde fular olan genci görünce “Al şu tüyünü de çabuk tüy buradan” der.TÜY
Delikanlı gitmek istemez, hık mık edecek olur.
Bu sefer yangın delikanlı öfkelenip sesini de yükselterek ”Gitmezsen tüylerini yolarım tüysüz kalırsın” deyince diğeri de elindekini bırakıp arkasından atlı kovalarcasına kulisten kaçar gider.
Bir dönem film senaryoları yazmanın ne denli zor olduğunu anlamak pek de zor olmuyor.
İzleyince mutlu olunuyor mu ? Cevap evet ise başka söze gerek kalmıyor, ne dersiniz?
***
Tilkiye tavuk sever misin ?diye sormuşlar. Gülmekten cevap verememiş.
