Kimi gırmızı kurutuyor, kimi gô pahla, kimi baldırcan….Kimi armut çırpıyor, kimi ceviz. Kimi elinde bel, suvan, kumpür söküyo. Çatısız damların üstünde farklı boylarda koparılıp dizilmiş kabaklar, bir sonraki yıla tohumluk olarak ayrılmış sarı renkte kocaman kocaman hıyarlar.. Değirmen belinden köye doğru gelen, mazıları yağlı, avaz avaz gıcılayan kağnılar…. Ağır ağır yürüyen koşu öküzleri ve elinde nodullu mesesle keyifle türkü çığıran sahibi…. Arkasında bağ bozumundan gelen kadınlar, kanlı canlı sürekli bir şeyler yiyen çocuklar… Kiminin elinde kara üzüm, kiminin elinde gül üzümü, kiminin elinde armut, kiminin elinde kelek bostan, kiminin elinde şemşamer.… Her yer bolluk bereket. Kağnılar, at arabaları yüzlerce kilo üzüm yüklü. Pekmez oluklarına dökülmeden önce vasıtalar köy içinde genellikle cami önü, köprü başı ve koyun sürme mekanları gibi yerlerde sorutan kalabalık adamların yanına çekilir ve; “Allahını seven üzüm alsın” derler.
Herkes alır ve “Maaşallah, Allah bereket versin, çoluğunla, çocuğunla güle güle ye” derler. Gerçekten de Allah bereketini verirdi. Yiyemeyeceğimiz kadar üzüm, yedi sülalemizi doyuracak kadar bostanlık kaldırırdık arazilerimizden.
Sorgun'lu Galeyçi Aslan pekmez kaynatma mevsimi öncesinde Suna'nın örene körüğünü kurar, teştleri, ilağenleri, küpeli gazanları, helkeleri, guşşeneleri gıcır gıcır galeylerdi. Hemen hemen de her evin önünde bulunan ağaç veya beton oluklara üzümler dökülür, saatlerce çıplak ayaklarla çiğnenirdi. Milyonlarca arı bu ortama refakat eder, kızdıklarında sokarlardı.
Çiğnenen üzümlerin şırası, oluğun lülesinden helkelerle alınır, tandırdaki teştlere aktarılırdı. Altı sürekli dokküyle desteklenen ve ağır ağır kaynayan pekmeze Karakocaoğlu Kışlası Köyünün altlarından çıkarılan beyaz renkli alçıya benzeyen pekmez toprağı getirirlerdi.
O toprak şıraya hangi aşamada katılırdı bilmiyorum ama tandır evlerinden öyle bir pekmez kokuları gelirdi ki, o ne biçim bir kokuydu Yarabbi… Kadınlar birbiriyle yarışırlardı ki benim pekmez falancanınkinden daha duru, daha renkli diyebilmek için.
Hedikler de bu mevsimde kaynatılır, turşularda bu mevsimde vurulurdu.
En iyi turşuyu Gubüşün Saadetin avradı Anşe bibi vururdu. Bi şekil kokardı o zaman köy. Bir tandırlıktan pekmez, bir tandırlıktan hedik, bir tandırlıktan ekmek, bir tandırlıktan salça, bir hazın evinden turşu, bir oluktan çiğnenmiş üzüm şifi, bir dam başından elma kurusu, bir diğerinden erik, armut, ev önlerinde çakılı cereklere tefeklerinden asılmış misir, suvan, bostanlık bozuntularından sökülmüş kumpür, turp, pürçüklü vs.; manzara ve kokusunu tarif edecek kelime aklıma gelmiyor.… Adına bolluk bereket kokusu denilirdi nedense..
Devamı Yarın
