Dışarıdaki bulutlu gökyüzünü… Kuşları , ağaçları çiçekleri… Uzaklara doya doya bakmayı , özgürlüğü!… Çok özlediği , bu hayallerini bir an bırakarak.
Arkadaşlarıyla tekrar kucaklaştı. Gözlerinden süzülerek akan sevinç ve ayrılık yaşları aman vermiyordu. İdamlık kader arkadaşı Antepliye tekrar sarıldı baygın ses tonuyla:
-Uzun yıllar… Seninle pek anlaşamadık. Geç oldu ya. İyi bir dostluk kurmuştuk , hakkını helal et.
Çok istediğin o yatağımı sana bırakıyorum . Temizlikten pek haberin yok ya , gene de yatağı temiz tut , diye takıldı.
Ranza gıcırtılarını ve küf kokan duvarları. Keder dolu , Kader arkadaşlarını , gözü yaşlı içerde bırakarak:
-Allah kurtarsın!… diyerek.
Elindeki bavuluyla gardiyanın peşine takılıp yürüdü. Ceza evi müdürünü görüp özgürlük belgesini alması gerekiyordu . Öyle de oldu.
Müdürün öğütvari sözlerini dinledi eline tutuşturulan özgürlük belgesi!... bir kağıtla. Evlerinin tahtadan yapılan kocaman çatal kapısı gibi , cezaevinin demir kapısını aralayarak , orada vatan görevlerini yapan askerlere de:
-Hayırlı teskereler!… Diyerek , dışarıda bekleyen babası ve iki erkek kardeşlerinin boynuna sarılarak sevgi yumağını oluşturdular.
Kardeşleri ağabeylerini kucaklamış sevinç gözyaşlarıyla boğuşuyorlar. Babaları kara abalı , duygu yüklü ortamı değiştirmek için başındaki kasketi eline alarak kalın sesi ve masum bir aslan kükreme edalarıyla:
-Bırakın ulan eşek sıpaları ne zırlayıp duruyonuz?. Bak ben ağlıyomuyum? Diyerek yüreğine akan göz yaşlarını gizlemeye çalışıyordu.
Fazla uzun sürmeyen hasretlik sarılmalarına ara vererek küçük kardeşi abisinin elinden yılların biriktirdiği acılarıyla dolu bavulunu eline alarak , diğer kardeşi de abisinin koluna girmiş normal bir şekilde yürüyorlardı. Babaları baba!... ses tonuyla mırıldanarak:
-Çarşıya uğrayalım da biraz alış veriş yapalım. Daha sonra da bir tahsi dutar koye giderik dedi…
Hafız!… Asıl adı. Hüseyin sesinin çok güzel oluşundan ve anasının:
-Benim oğlum imam hatipte ohuyup hafız olacah, diye bu lakabı takmıştı.
Hapishaneden tahliye olduğuna hala inanamayan Hafız sanki birisi çağırıp tekrar götürecekmiş gibi heyecanla tedirginliği hala sürüyordu.
Çarşıdan alışverişlerini tamamlayarak taksi durağına geldiler.
Babaları taksinin şoförüne yaklaşarak:
-Dayı oğlu… Garga koyüne gaç paraya gotürün bizi?.
Taksici yaz günü uzun bir palto gibi aba giyen kasketli adamı şöyle bir süzdü. Birde yanındaki gençlere bakındı:
-Emmi!… Hallederiz, canınız sağ olsun diyerek. İki tarafta iyi niyetli görünseler de sıkı bir pazarlık yapılarak iş bağlandı. Küçük kardeş bir anda sesini yükselterek babasına telaşlı telaşlı seslendi:
-Ağa… (baba) fırından taze somun almayı unuttuk dedi.
Babası:
-Ulan doğru soledin… Hele ahlımda bi şey var diyodum dedi.
Cebinden çıkardığı bir miktar parayla:
-Goş hele şöyle bir saart de. (koşmak) Şu ilerdeki fırından sekiz on ekmek al da gel. Bizde şu aldıhlarımızı arabıya yukleyelim dedi.
Çarşıdan alınanlar taksiye yüklendi. Taze somunun kokuları etrafa yayılarak o da tamamlandı. Babaları taksinin ön koltuğuna oturarak taksinin kapısını sertçe çekerek arabanın tozunu çıkarttı. Oğulları da arka taraftaki koltuğa oturdular. Araba hareket etti.
Çamlığın alt yolundan Yozgat’ı çıkarak elekçinin yokuşundan kıvrılarak giden yolda bir şahmeran yılanı gibi sessizce süzülerek Karga köyüne doğru yol alıyorlardı.
Taksinin motor sesinden başka bir sesin duyulmadığı yolculukta, uzun bir süre uzayıp giden yolculukta, taksinin motor sesini taksici bozarak:
-Emmi… hayırdır! Nerden gelir nereye gidiyorsunuz?.
Küçük kardeş cevap vermek için bir anda pat diye lafa karıştı:
-Biz Kargalıyız… Hafız edem (abi) hapisten çıktı da onu köye götürüyoruz dedi.
Taksici arabanın içindeki dikiz aynasına gözlerini şöyle bir dikerek endişeli ve meraklı ses tonuyla:
-Yaaa!… Hangisi? Şu cam kenarında oturanı mı?.
Küçük kardeşi:
-Heee , diye söylendi.
Taksici kendine güvenen ve bir yiğit edasıyla:
-Geçmiş olsun gardaş… dedi.
Hafız söylenenleri duymuyordu sanki , aklı hep başka yerlerde idi. Kardeşi abisine eliyle dürterek:
-Sana diyo ede sana , dedi.
Abisi bir anda irkilerek:
-Ne neh ne n’oldu?.
Kardeşi:
-Taksici , taksici ede. Sana geçmiş olsun diyo. Hafız yorgun ve kısık bir sesle:
-Eyvallah!… dedi.
Taksici sorular sormakta ısrarlıydı:
-Kaç yıl yattın?.
Hafız:
-Anlamadım , dedi.
Taksici sesini biraz yükselterek:
-Damda damda , yani hapiste kaç yıl yattın.
Hafız derin bir nefes alarak yorgun ses tonuyla kesik kesik söylendi:
-Yedi yıl… dört ay , bir kaç gün… Yıkılan hayallerim!… dedi.
Taksici hayal lafını duyunca kendi içinde hayallere dalarak sustu… Bir daha sorular sormadı.
Fazla uzun sürmeyen sessizlikle geçen yolculuk Osman paşa ve Yenice köyü geçip Karga köyün ulu tepesine gelip köy göründüğünde durgunluk kendi aralarında kıpırdanmalara ve kısa kısa konuşmalara yerini bıraktı.
Hafız:
-Köyde hiçbir değişiklik olmamış hep aynı duruyor!… Çok özlemişim kokusunu , havasını diye arabanın camını açarak derin bir nefes aldı gözlerinden dökülen yaşlarla da söyleniyordu.
Köyün içinden ve insanların dik dik bakışları arasından hızla geçip köyün alt yanındaki ılımandaki köprüden de geçerek. Eve giden yolda hafif bir de dik yokuşu var idi orayı da aşarak. Evlerinin önüne, yani çatal kapıya gelip dayandılar.
Arabadan önce inen babaları. Çatal kapının arkasındaki kayayı alarak kapıyı iyice açtı. Taksiciye eliyle de işaret ederek seslendi:
-Sür arabanı , dayıoğlu içeri , dedi.
Evde bulunan anaları dışarıdan gelen sesleri ve araba gürültülerini içeriden duyan anaları. Tere yağ çıkartmak için yaydığı yayığı işini bırakarak. Suda yıkadığı ellerinin yaşını da üç etekli elbisenin beline taktığı önlüğüne sildi ve dışarıya çıktı. Hasretlik çeken ses tonuyla:
-Vıııh… Gurban oğlum. Hafızım, diyerek.
Sevgi ve özlem duygularıyla oğlunun boynuna sarıldı.
Koklaştılar , ağlaştılar göz yaşlarını takas ettiler olmadı… Geri vazgeçtiler.
Taksici:
-Şu yükleri indirelim de. Ben hemen gideyim emmi dedi.
Babaları oğul ve anasının aralarına girerek iki ipin düğümünü çözer gibi ayırıp bir taraftan da mırıldandı:
-Yeter artıh… dırdırlanmayı bırahın çabuh bi ayran çalhayın da getirin diye. Sözlerine taksiciyi de katarak devam etti:
-Dayı oğlu yemek hazırlıyalım da ye , dedi:
-Sağ ol emmi. Hemen gitmem lazım dedi ve eline fitre devreder gibi sayılan paraları alarak:
-Hepinize gözünüz aydın. Hafız gardaş tekrar geçmiş olsun. Allah bir daha oraya, mahpusa düşürmesin diyerek… Müsaade isteyerek ayrıldı.
Yoldan bir iki yolcu bularak Yozgat’a götürdü. Arabasını da durağına vararak sırasını bekleyen taksilerin yanına park etti.
Kim bilir!… Bir daha bu araba mahkum mu taşır? Gam gasevet mi?. Belki bir hasta , belki bir Sevda kim bilir?. Ama bir gerçek vardı ki taksinin tekerleri döndükçe bir şeyler taşıyacaktı.
Selam ve dua’larımla.