Kişi yalnızca güvendiği insanlara karşı anlayışlı olabilir. O yüzden anlayış bekliyorsak güven vermeyi de başarabilmiş bir kişi olmalıyız. Ve davranışlarımızda sınırları aşmamalıyız.
Günümüzde herkesin sorunları var, kimse kimsenin olumsuz tavırlarını göz ardı edecek durumda değil. Bir çok kişi patlamaya hazır bomba gibi. Peki herkes birbirinden anlayış beklerken bunu kendisi de yapabiliyor mu dersiniz?
Sinirliyken çevremizdeki insanlar o halimizi alttan alsın isteriz de, başkaları öyle davrandığında köpürürüz, özellikle itimat etmediğimiz bir kimseyse… Demek ki anlayış beklerken de empati kurmayı bilmek lazım.
Sevgiliniz sizden farklı bir şehirde ve sizi aramıyor, kendince sebeplerini de size anlatıyor diyelim, eğer gerçek anlamda güveniyorsanız sorun etmeyeceksinizdir aramamasını… Yok eğer size o güveni verememişse soru işaretleriniz zaman geçtikçe daha da artacaktır. Aklı karışık olan kişiden de anlayış beklemek mantıksız olur…
Patronunuz tüm sinirini sizden çıkarıyor diyelim. Niyetinin kötü olmadığını bilirseniz anlayışlı olur, yeniden iş aramazsınız. Ama emin değilseniz bunun aksini yapmanız da elbette kaçınılmaz olacaktır.
Anneniz sevdiğiniz yemekleri yapmadığında bunu sizi düşünmediğinden değil geçerli sebepleri olduğundan yapamadığını bilirseniz anlayış yine kendiliğinden gelir.
Daha böyle bir çok örnek verilebilir. Peki anlayış, güven dedik? Bir de Anlayışsızlık ve güvensizlik diyelim…
Güvenmediğinizi belli ettiğiniz kişi size asla anlayışlı olmayacaktır. Anlayışlı olduğunuz kişinin size güvenmediğini öğrendiğinizde de sizin anlayışlı tavrınız yok olacaktır.
Demem o ki; size güvenmeyen insandan beklemeyin anlayış manlayış… Olmaz! olursa da yapmacıklıktan başka bir şey olmaz zaten…