Ev düğünlerinin ciddi rahatsızlıkları var. Sokağı, caddeyi boydan boya kapatıp mahalleyi düğün evine çevirenler var. Buna hiç kimsenin hakkı yok. Trafiği engelleyemezsiniz, sokağı kapatamazsınız, caddeye set çekemezsiniz. Biz çekeriz derseniz kul hakkı var, beddua alırsınız, tiksinti kazanırsınız, hoş karşılanmazsınız, mahallenin nefretini kazanırsınız. Hayır işinizi şerre çevirirsiniz.
Düğünlerde silah atışının yasaklanmış olmasına rağmen patlayıcı kullananlar, havai fişeklerle ortalığı velveleye verenler çoğaldı. Ne zevk alırsınız bilmeyiz amma, çoluk çocuğunuzu bundan uzak tutun. Mahallenizde, komsularınız arasında hasta olan vardır, yaşlılar vardır, bundan rahatsız olan insanlar vardır. Burası dağ başı mı kardeşim? Her gelen keyfince, istediği gibi gürültü, şamata çıkarıp ortalığı velveleye verecek?
Mesela, adamın düğünü camiye yakın, namaz saatlerinde insanlar ibadet ediyor. Utancımızdan ezan okunurken çalgıyı susturuyoruz, ezan bitiyor cemaat namaz kılacak başlıyor oyun havaları çalmaya. Oyun havasıyla namaz? Allah’tan korkun ya, bu kadar mı saygısız hale geldik? Cemaate oyun havası ile namaz kıldırıyoruz. “Hayır işiniz şerre dönüşmesin” dedik, işte bal gibi şer ve günah işlediniz.
Azıcık duyarlı olsak bunları söylememize gerek kalmayacak. Kimsenin mutluluğu boğazında kalsın istemeyiz ancak, sizin hürriyetinizin (mutluluğunuzun) bittiği yerde başkalarının hürriyeti ve mutluluğu başlar. Konuyu, komşuyu, insanları keyfine göre rahatsız etme hakkını size kim veriyor? Komşularınızdan izin istediniz mi, hakkınızı helal edin dediniz mi?
Kabalığa ve keyfiliğe göre bir yaşam tarzı mı var bu ülkede? “Ben sokağı keyfime göre kapatırım, caddeyi boydan boya kaplarım, patlayıcıları da atar, yetmedi mi? Bir de havai fişeklerle ortalığı velveleye veririm. Buna da kimse karışamaz” Nerdeymiş bu yoğurdun bolluğu? Böyle bir insanlık anlayışı var mı Allah aşkına?
İnsanlığın, adamlığın, komşuluğun, dostlukların, hassasiyetlerin nerde kaldı? Hani “Allah’ın emri, peygamberin kavli” diyerek hayır işe başlamıştın? Kurbanlar kesip, mevlit okutup, dualarla işe koyulmuştun? Hayır işine şer bulaştırıp, mutluluğu yakalayabileceğini mi sanıyorsun? Azıcık da olsa yaptığımız işlerin insani duygular taşıyıp, taşımadığına bakmamız gerekir.
Bizim bir de güçlü inanç temellerimiz var. Örfümüz, adedimiz, geleneklerimiz var. Sağlam bir akidemiz var. Bize ne oluyor ki, “oğlan istedi, kız istiyor, çocuklara sözümüzü geçiremiyoruz” diye ipin ucunu kaybetmiş durumdayız. Düğün, nişan, sünnet olunca bize her günah mübah mı sayılıyor? Bu nasıl bir anlayıştır?
Davulun (ya da sazın) sesini alabildiğince açıp tüm mahalleyi rahatsız edince mutlu mu oluyoruz yani? Yakın komşunun hastası varsa, cenazesi varsa, onlara hiç mi saygımız olmayacak? Sesimizi kendimize yetecek kadar açıp, adam gibi eğlenmeyi alışkanlık haline getirsek, insanlara saygıyı, hoşgörüyü hâkim kılsak, daha güzel bir düğün yapmış olmaz mıyız? Uzun lafın kısası dostlar, nasıl, neden, niçin düğün yaptığımızın şuurunda olmak zorundayız.
