Şehrin önemli simgelerinden biri haline gelen cami, mimari yapısıyla dikkat çekerken, tarihi geçmişiyle de ilgi uyandırıyor.
Fatih Camii, Yozgat’ın en büyük camilerinden biri olan Çapanoğlu (Büyük) Camii’nin yaklaşık 150 metre kuzeybatısında konumlanıyor.
Tarihsel süreç içerisinde kilise olarak kullanılan yapı, 1996 yılında camiye çevrilerek ibadete açıldı. Yapı, doğu-batı doğrultusunda uzanan bir harime sahip olup, iç mekân düzeni ve mimari özellikleriyle dikkat çekiyor.
MİMARİ YAPISI VE İÇ MEKÂN DÜZENİ
Fatih Camii, iç mekânda iki sıra halinde yer alan üçayak sistemiyle üç nefe ayrılmış durumda. Neflerin üzeri beşik tonozlarla örtülmüş olup, orta nef diğerlerinden daha geniş tutulmuş. Yapının taşıyıcı unsurları, yüksek kare kaideler üzerine oturan sütunlardan oluşuyor. Bu sütunların üst bölümlerinde volütlü (kıvrımlı) ince başlıklar yer alıyor.
Doğu cephesinde dışa taşmayan bir apsis bulunurken, apsisin iki yanında pastaforion hücreleri yer alıyor. Batı bölümünde ise güney ve kuzey kanatlara doğru uzanan ve galeri görünümü veren U şeklinde bir mahfil bulunuyor. Caminin güney cephesinde bir mihrap nişi açılmış olup, iç mekânı aydınlatan geniş yuvarlak kemerli alt ve üst pencereler, dikey eksende konumlandırılmış.
Yapının batı kısmında üç bölümlü bir narteks (giriş holü) bulunuyor. Narteksin üzeri düz tavanla örtülmüş olup, günümüzde önü camekânla kapatılmış ve üç yuvarlak kemerle dış mekâna açılmaktadır. Ayrıca narteks, kuzey ve güney yönlerinde taşan dikdörtgen formlu bir yapıya sahip olup, çift katlı bir dış görünüme sahiptir.
TARİHİ ÇAN KULESİ VE MİMARİ SADELİK
Yapının kuzeybatı köşesinde yer alan çan kulesi, geçmişte kilise olarak kullanılan yapının orijinal unsurlarından biri olarak günümüze ulaşmıştır. Bugün cami olarak hizmet veren Fatih Camii, kırma çatılı ve ince profilli saçak yapısıyla dikkat çekiyor. İç ve dış mekânda herhangi bir süsleme bulunmazken, sade ve işlevsel bir mimari anlayış hâkimdir.
Yozgat’ın kültürel mirasına önemli katkılar sunan Fatih Camii, tarihi yapısıyla dikkat çekerken, geçmişten günümüze farklı dinî işlevlerde kullanılmasıyla da önemli bir tarihî dönüşümün sembollerinden biri olarak değerlendiriliyor.
