Bazı yerlerde de “vekilim, bakanım” hitaplarını duymak alışkanlık halini aldı..! Bakıyorsun, bakıyorsun ben bu bakanı tanıyamadım diyorsun. Bir gün arkadaşlara unvan vermekte çok cömert! olan arkadaşa sordum; “Ya kardeşim, senin bakanım, vekilim, genel müdürüm, müsteşarım, paşam dediklerinin çoğunu tanıyorum, verdiğin ünvanlarla ilgileri yok, neden öyle söylüyorsun?” dediğimde; “dört köşe oluyorlar bir, bana hesap ödetmiyorlar iki, onları tanımayan arkadaşlara caka satıyorum üç…” Eh diyeceğim çok da söyleyecek bir kelime bulamadım…!
Yıllar önce Aziz Nesin’in bir kitabında okumuştum: Üç arkadaş Gençlik Parkı’nda bir gazinoya giderler. Masaya otururlar, haliyle garson gelip, sipariş sorar. İçlerinden birisi garsona; “paşama sor” der. Garson esas duruşa geçip, “emret paşam” der. Paşa! Tüm ciddiyetiyle yiyecekleri sıralar. Garson baş üstüne çekip gider. Masa donatılır, üç kafadar hesap ödemeden gazinoyu terkeder. Garsonlar esas duruşta uğurlarlar. Ertesi akşam üç kafadar yine gelirler, yerler içerler, hesap ödemezler. Üçüncü gün masa tam donanımlıdır. Paşa! İçkiyi ardı ardına içer, sahnede dansöz vardır, paşa! zom olmuştur. Masa örtüsünü beline sarıp, sahneye fırlar. Paşa! dansözün ritmine ayak uydurmaya başlar. Şef garson uyanmıştır! “Yahu bu ne iştir, böyle paşa olmaz” deyip, inzibat merkezini arar. İnzibat subayı paşam gel hele diyerekten kenara çeker. “Sen ne paşasısın” diye sorar. Biraz diklenecek olur, inzibatlar atar arabaya götürürler. Sonrası mı? Hikayenin sonunu emin olun unutmuşum. Sanırım paşa tam zom olduğundan orada da paşalığını! sürdürmeye kalkmışsa, neler olacağını veya neler olduğunu bilemeyiz..!
Aman ha siz, siz olun bedava ünvanlardan kaçın, soluğu inzibat karakolunda alırsınız, sonrasında da savcılık ifadenizi alır.
