İlkokulda yerli malı haftası olurdu… Kimimiz kırık leblebi, kimimiz üzüm, incir götürürdük. Hepsi ortaya konulur, yenilirdi. Öğretmenimizde ‘’ Biz büyük ve güçlü bir devletiz. Dünya tarımında, kendisine yeter ürünleri olan beş devletten biriyiz! ‘’ der, biz de bu büyük devletin! bir ferdi olarak sevinirdik…
Rahmetli babam da ‘’ arabın petrolü varsa, bizim de daşımız, toprağımız var, şükürler olsun…’’ der, keyiflenirdi. Yıllar sonra hac faraziyesini yerine getirmeye gittiğimizde, babam da ben de o taşları, dağları görünce, atalarımızın nesilden nesile anlattıklarının boş olduğuna şahit olduk!
Tarım arazileri ranta kurban edilmeye başladığından bu yana, ithal ürünleri artmaya başlamıştır. Artık buğday, arpa ithal ettikten sonra teslim bayrağının çekildiği gün gibi aşikardır. Binalar, villalar, yayala evleri dört bir yanı sarmaktadır. İyi güzel de sonrasında ne yiyeceğiniz akıllardan nasıl uzak tutulur? Bu da ayrı bir tez konusudur. Plansız, programsız kalkınma hamlesinin sonu hüsrandır.
Patates tarlada kırk kuruş, tezgahlarda dört lira, beş lira… İnsaf be kardeşim! İnsaf… Üretene yazık, tüketene yazık değil mi? Belediyelerin denetleme diye birimleri yok mudur? Vardır var olmasına da bina ruhsatları vermekten denetime zamanları kalmıyordur…!
IMF 2000’li yıllarda, bizdeki tarıma en büyük darbeyi indirip, ürünlere kota koyarak, tarıma kısıtlamalar getirmiştir. Haliyle bu darbenin neticesi olarak, kırdan kentlere göç dalgası kaçınılmaz olmuştur. Açıkçası köylü tarımdan soyutlanmıştır, kaçırılmıştır. Tarım’a da, hayvancılığa’da her tür darbeler ard arda indirilmiştir. TÜİK’ in aşağıdaki tablosu geleceğimizin nasıl karartıldığını açıkça ortaya koymaktadır.
