Bir kerede bizi düşün sevgilim, bir kerede bizim için yaşa.
    Şu canım ömrü hiçe sayan düşüncelerine bir kerede "dur!" de...
    Bir yaprak daha düştü takvimden, ömrümüzden bir gün daha eksildi.
    Büyük bir ziyandayız.
    Şu arsız, inatçı gururuna bir kerede söz geçirsen, boyun eğdirsen, özlemden öldürmesen yüreklerimizi ne olur?
Aşkına tiryaki gönlüm sensizliğin ölüm oruçlarında ve sevginin damlasına muhtaç damarlarım küskün bir karanlığın yollarında kurumakta.
Kimselere bir şeyler anlatamamak ve her gün biraz daha sona yaklaşmak ama sana yinede kavuşamamak kahrediyor beni.
    Ben tükenen ömrümden değil, sonuma saniyeler kala seni bir kez daha göremeyecek olmaktan tedirgin ve bu ayrılığı reva gören kaderimizden şikâyetçiyim.
Böyle olmak zorunda mıydı?
    Neydi bizi bize yaklaştıran?
    Neydi bizi bizden ayıran?
    Şaka gibi geldi geçti yıllar.
    Ömür takvimimizden yıllar eksilirken aşkımızın farkında olamadık, ayrımsamasına varamadık, algıda seçicilikler deyip geçiştirdik sanki.
    Aslına bakarsan kültürel bir erozyonun içindeydik ama inadına entelektüel zübbeliklerin peşindeydik.
    Bizi bitiren en büyük yanılgı belki de bu körebe saklanışlarımız oldu.
    Kördük kalpten, sağırdık gözden, dişten, gönül evinden.
    Görüyor, duyuyor ama sapıyorduk incitilmişliklerimizin ezikliklerinden.
    Böylesi daha kolaydı, doğruyu paylaşmak gurur denen o dengeyi yıkıyordu.
    Bugün binlerce kez gurursuz, onursuz deselerdi fakat ben senin avuç içlerinde fakat sen benim dudaklarımın içinde eriseydin bugün, her şeye değerdi değil mi?
    Buradan baktığımda çok geç değil, neticede halen nefes alıyor ve halen özlüyoruz dudaklarımıza değen o deli yangını.
    Var mısın bir kez daha yanmaya?
    Var mısın şu son demimizde bir kez daha kül olmaya?
    Ne olur yeniden doğ ve ne olur yeniden imkânsız bir yolun başında karşıma çık.
    Ve ben şarkılar söyleyeyim yeniden gözlerinin imkânsızlığına, saçlarının her bir teline yanan yüreğime.
    Sonra tutup aşkın kolundan yalınayak yürüyelim sonsuzmuşçasına ve sıyırıp atalım aşka gurur yapan o hain nefsimizi, "ben"liklerimizi...
    Bir kerede bizi düşün sevgilim.
Ebedi özlemimsin.
    Hep sevdim, tek sevdim, bil ki öleceğim son nefeste dahi yine seni, bir tek seni seveceğim...
    Gel artık emi...
    Seviyorum seni...