SARI,  Karabaş  koyunun  kuzusunu  boynundan  aşağıya doğru  hafif, hafif  eliyle  okşayarak  seviyor  ve  kısık  sesiyle  de;
-Kuzucuk...  Dünyamıza  hoş  geldin. Umarım  Dünyamızı seversin; Ben  Seviyorum,  yıldızları,  ayı  ve güneşi,  ağaçları, çiçekleri ... Hepsi çok güzel... Kuzucuk,  sen de  güzelsin.  Safsın, masumsun... Kuzucuk  biliyor  musun,  İnsanlık  çıldırdı; “Büyük balık  küçük  balığı  yutar”  diyerek  Dünyanın  çoğu  yerinde  savaş- kan-  acı  ve  ızdırap  var  ve  kötü  kokular  geliyor burnuma.  Söyle  be  karagözlü,  sen de  bu   kötü  kokuları hissediyor  musun? Diyerek.
Sarı,  kuzucuğuyla  konuşmalarını derinleştirdi.
Arada  bir de  benekli  tüylerini  okşayıp,   kara  gözlerine bakarak,  söylemek  istediklerini sıralayıp,  kuzucuğuna  anlatıyordu. 
Bir  taraftan  da  Kangal köpeklerini   hatırlayarak;
-Allah  iyiliğini  versin  Adil  Abi,  bir özgürlük  lafı  çıkardın, az  kalsın  Kangal  köpeklerine  yem  olacaktık,  diyerek  ve  hafif  tebessüm  ederek   dalgın  bir şekilde.
Çerkez   Yusuf’un  evinin  çatal  kapısını  aralayarak içeriye  girdi. 
Evin  avlusunda  Çerkez  Yusuf’la  karşılaştı:
-Selamünaleyküm  Yusuf  Emmi,  diyerek kucağındaki kuzucuğu  öpüp  yere  koydu ve  salıverdi onu.
Çerkez  Yusuf,  elindeki  balta  ile  odun  kırıyordu.  Elindeki  baltayı  son  bir  kez  önündeki  oduna  vurarak  ve kafasını  da  geriye  doğru  çevirip  ellerini  beline  koyarak;
-Aleykümselam  Sarı,  sen  miydin  gelen?  dedi.
Sarı :
-Yusuf  Emmi...  Müjdemi  isterim!  Senin  Karabaş  koyun kuzulamış,  diyerek  anasının  etrafında  oradan  oraya  zıplayan  kuzucukla  anasını  gösterdi  ve  ekledi:
-Müjde olarak  da  ne  kadar  yumurta  verirsen  razıyım,  dedi.
Yusuf  Emmisi  de  kaşlarını  hafif  çatarak;
-Ne  yumurtasıymış?!... dedi ve  Sarı’yı  soğuk!...  davranışlarla uğurladı.
Sarı  pek de  nazik  olmayan  bu  uğurlanıştan  memnun olmayarak  araladığı  çatal  kapıdan  geçti ve  dışarıya  çıktı.
Dar  sokaklardan  dalgın, dalgın  giderken,  Çerkez Yusuf’un  Hanımı  kollarına  taktığı  helkelerle  ağ  pınardan su  getiriyordu;  ona  rastladı.
Çerkez’in  Hanımı,  Sarı’yı  dalgın,  dalgın  giderken görünce,  su  dolu  helkeleri  yavaşça  yere  koydu  ve elleriyle belini  sağa  sola  çevirerek  yorgun bir sesle;
-Sarı’m...  Bu  yohuşlar  beni  öldürecek...  diye  yokuşları şikayette  bulunuyordu. Sarı:
-Hanife  Eme,  sen  ölme...  Senin  nefesine!...  bu  Köyün ihtiyacı  var,  dedi  ve  ekledi:
-Senin  bu  herifin  ne  eli  sıkı adam... Sizin  koyun  kuzulamış.  Taa  Kamışlı’dan  kuzusuyla birlikte  kucağımda  getirdim,  müjde  olarak ta  yumurta istedim  diye  beni  kale  bile  almadı,  dedi  ve  çatık  kaşlarını düzeltti.
Hanife  Eme’si  Sarı’ya:
-Sen  onun  gusuruna  bahma  Sarı’m...  Seni  Yaradan’a gurban  olurum,  ben  bi  ara  uğrar  yumurtaları  getiririm, dedi.   
Su  dolu  helkeleri  tekrar  eline  alarak  derin, derin aldığı  nefesine  daha  da  çok  nefes  ekleyerek  evine  doğru süzülüp  gözlerden  kayboldu.
***
Yıllardır  özlemini  çekerim.                                                    
Dağlar  güzeldi benim köyümde.                                             
Geçmiş yıllara döner bakarım.                                                 
Bağlar güzeldi benim  köyümde.                                             
***
Selam ve dualarımla.