Aslında herkes kendisinden, geçmişinden kaçıyor.
    Sakladığınızı zannettiğiniz anılarınız sizinle gün be gün yaşar. Unutturmak mümkün değildir gözlerinize, yüreğinize. Sadece biraz atlatmaya çalışırsınız teninizdeki geçmişin izlerini. Olmadık anlarda hortlayan duygu esnemeleriniz yerden yere vurur gövdenizi.
    Aslında kimse yaşadıklarını unutmuş değildir, unutmuş gibi yapmaktadır. Çünkü geçmişinden kaçmaktadır. Çünkü yüzleşmek geçmişle zor iştir.
    Nice biten aşklarda edindiğiniz arkadaşlarınızı da çoğu kez kaybedersiniz.
    Yaşarken tanık olduğunuz mevzular vardır ve bu mevzular öyle derindir ki, etrafınızdakiler tarafından asla her zaman yaşansın istenmez çünkü kendi kirli sularının yansıması sizde vücut bulur ve bu kirli suların girdabında boğulacaklarını düşünürler.
     Yani siz aşkınızı kaybetmenizle birlikte, aşkın çevresinde dost olduklarını söyleyenleri de çoğu kez kaybedersiniz.
    Dedim ya her sırra mazhar olun istemezler… Sonra savunma suçlamaları başlar neden sizi aramadıklarının cevapları olarak.
    İnsan bu elbette savunma stratejileri geliştirecektir fakat sizi yok saymalarının asıl gerçeğini hep saklayarak.
    Aslında kendilerinden kaçan bu duygunun esiri yürekler hiçbir yere gitmemişlerdir çünkü aşk hatıraları öyle ha deyince unutulacak duygu esnemeleri değildir.
    Düşünsenize bir; siz onun işlediği bütün günahların birinci dereceden tanığısınız, öyle çok aldatılmışlıklara seyirci kalmışsınız ki… Seyircilikten de pek fazla da öteye geçememişsiniz. Çok karışmamışsınız yani…
    Ama yinede gördükleriniz var… İnsanoğlunun bu kadar günahkar olduğunu daha önce hiç düşünmemiştiniz, siz böyle sonlar beklemiyordunuz değil mi?
    Kim kimden kaçıyor Allah aşkına? Kimse bir yere kaçmıyor aslında sadece kaçtığını sanıyor.
    Tabi ki yaşarken hayatın satır aralarını paylaşmak, çırılçıplak bütün duyguları konuşmak, apaçık olmak kolay, peki neden sonra insan insandan, insan kendinden kaçar? Kaçamayacağını bile bile hıı…
    Eminim sizde çok kez gözlemlediniz ama dile getirmediniz ya da aranızda konuştunuz da yazmadınız.
     Neyse, hayat devam ediyor bir yerlerde ve o bir yerlerde hatıralar insanların mıh gibi akıllarında, bir an çıkartsalar, bir an akıllarında yani fifti fifti…
    İnsanın doğasında barındırdığı bu duygu biçimi için suçlama yapmak ve sesiz kalmak ne kadar doğru ya da yanlış?
    Bunu nefes aldığı ve verdiği, uzun zannettiği ama kısacık olan ömründe, yaşayan yüreğinde çözümleyecek insanoğlu…
“Sen kimden kaçıyorsun söyle?
Anılarda kanıyorsun böyle…
Acılarını takmışsın peşine,
Yaşadığını sanıyorsun böyle…”