Sini bükmek, baklava yapmak, parmak çörek yapmak yok artık. Zaten yapacak kadın da yok. Köyün nüfusu kadar baston var desem yalan değil. Üç-beş ihtiyara emanet kalmış köyler. Gerçi bayramlarda sılayı ziyaret edenler sayesinde biraz şenlikli oluyor ama neye yarar?
Eskidenmiş bayramlar, eskidenmiş dostluklar, eskidenmiş sahte olmayan gülücükler…
Eski bayramlar, tantanasıyla beraber gelirdi bizim köye. Bir ay evvelinden söylentisi başlar, yaklaştıkça telaşı artardı. Afife günü gelince güğüm gümüm su kaynatılırdı. Bu su, zemzem suyu derdi büyükler. Tüm horanta sırayla çimerdik. Bayramın ilk gününün ise en yoğun yaşandığı yer tandırlıklardı. Her evin bacasından duman tüterdi. Hummalı bir koşuşturma alır başını giderdi.
Aradan çok yıllar geçti. Geçmişin o güzel günlerini düşündüğümde o kalabalık horantaların cıvıltısıyla o toprak damların altı meğer birer mutluluk yumağıymış. Annelerin, ninelerin, bacıların sevgilerini katarak hazırladığı sini sini açılmış baklavalar, yeni kıvrılmış siniler, ateşe yeni konulmuş etler, parmak çörekler ve daha neler neler… Vallahi burnumun direğine kadar yaşardım çocukluğumda bayramı.
Elimize aldığımız naylon torbalarla güle oynaya bayram dilenciliğine çıkardım akranlarımla beraber. İlk gittiğimiz yer belliydi: Sülümanın Gadir.
Kesme şeker verirdi birer-ikişer. Tepeleme dolardı naylon torbam. Çatlayana kadar yerdik. Annemin, “Noreceğan da o gatlah topladın. Tandırlıhda gocâ bi ilağan duruyo.” lafına asla itibar etmezdim. Akranlarımla yarış hâlindeydim çünkü. İyi ki şeker komasına girmiyordum yediğim baklavalardan.
Şimdi mi? Şimdikini sormayın! İçi boş. Kapı komşumla bile apartmanda karşılaşınca ayaküstü bayramlaşıyorum. Komşu muhabbetleri, bayram gezileri, akraba kucaklaşmaları, hasta ziyaretleri… Hepsi de geçmişte kaldı. Bayramlar modernleşti nedense! Düşünüyorum da neleri öldürmemişiz geçen zamanda.
Eski hatıralar mı? Yakında onlar da gömülür birer-ikişer.
Benim gibi sıla hasretiyle yanıp tutuşan tüm hemşehrilerimin ve İslam âleminin bayramı mübarek olsun.
